آسیب های اجتماعی

 یکی از اساتید جامعه شناسی،درکلاسِ آسیب های اجتماعی از دانشجویانش درباره تعداد فرزندان و خانواده ی برخی از سیاستمداران غربی سوالاتی می کند که پاسخ دانشجویانش باعث تعجب ایشان می شود و راه را برای ایشان باز می کند تا مقاله ای کوتاه در خصوصِ "پنهان کردنِ خانواده" و البته با تیتر[وقتی عکس همسرم را زیر سینی چای پنهان کردم] بنویسند.

گویا اکثر دانشجویان می دانستند که اوباما چند فرزند دارد و نام همسر و فرزندانش چه است! یا جان کری چند فرزند دارد و ...
بعد با تایپ فارسی در گوگل، متوجه شدند که اکثر این سلبریتی ها عکس های خانوادگی زیادی دارند که ایرانی ها هم از طریق همین سایت ها به کنجکاوی پرداخته و اطلاعاتی به دست آوردند.
استاد، از دانشجویانش درباره زندگی اقای ظریف  و چند تن از رجُل های سیاسی ایران می پرسد که با کمال تعجب،بجز یکی دو نفر،آنهم با شک و تردید پاسخ شفافی نداشتند!

توجه این استاد بیشتر به رفتار اجتماعی غربی ها جلب شد،و چون در چند پروژه ی عمرانی در ایران با آنها همکار بود،می بیند که برخی از آنها عکس خانواده ی خود را روی میز کار قرار می دهند یا روی دیوار نصبش می کنند.
ایشان این رفتار را با رفتار مردانِ ایرانی مقایسه می کنند و به نتایجی هم می رسند که محلِ بحث و نقدِ من است.
از نگاه ایشان مردان ایرانی در اوایل ازدواج عکس نامزد یا همسرشان را در کیف پول و یا در صفحه ی اول گوشی می گذارند و بعد از مدتی این عکس ها از روی گوشی پاک می شود و در انتها از کیف پول هم خارج می شود!
ایشان در جایی مشغول کار می شوند و عکس همسرشان را روی میز کار می گذارند،همکارانِ وی به او گوشزد می کنند که دیگران حرف در می آورند و بهتر است عکس را برداری.عکس را از قاب خارج می کنند و زیر شیشه که روی میز است می گذارند و باز همکار دیگری به او گوشزد می کند که بهتر است بخاطر حرف دیگران،عکس را بردارد.خلاصه سینی چای را روی عکس می گذارد تا پنهان بماند!!!

ایشان به سبب برخورد همکارانش در قیاس با خارجی ها این نتیجه را می گیرد که :چرا زنان و دختران ایرانی در شبکه‌های اجتماعی مجازی این‌قدر زودبه‌زود عکس پروفایلشان را عوض می‌کنند و گویی "ولع خودنمایی" دارند باید گفت که رفتار این زنان اعتراض به حذف تدریجی عکسشان از "قاب زندگی" است.

➖ایشان دست روی موضوع خوبی نهادند اما نتیجه گیری درستی در رابطه با موضوع ِ مطروحه نداشتند.
اینکه مردان زیادی در کشور ما وجود دارند که خانواده را حریم خصوصیِ خود می دانند،شاید ناشی از همان جوامعِ مرد سالار باشد که در آن پرورش یافته و حتی با رویکرد مکتب فمینیسم در قرن بیستم و تشدیدش  درقرن اخیر، باز جلوه هایی از آن در برخی خانواده ها،قابل رویت است. اما نتیجه ای که ایشان از آن گرفتند،آنچنان ارتباطِ ژرفی با موضوعِ اصلی ندارد.
گذاشتنِ عکس خانواده روی میز کار و... تاثیری در عملکردِ زنان و دختران ندارد! شاید دختری به سبب اینکه پدرش عکسش را در شرکت و اتاق کاریش نصب کرده،خوشحال هم بشود اما این خوشحالی باعث نمی شود او به هدف و علاقه ای که دارد،پشت کند و از خودش عکس های فراوانی روی اینستاگرام و تلگرام-اش نگذارد! این علایق و هدف های ما هستند که روی عملکردمان تاثیر مستقیم دارند.
هیچ بازرگانی به دنبالِ جنسی نمی رود که«بازار» نداشته باشد!
دختران و زنان هم، با عکس های رنگارنگ و ویرایش شده ای که در فضاهای مجازی منتشر می کنند،حُکم بازرگانانی را دارند که خودشان را در مقابل تقاضای بازار(یعنی به به و چه چه پسران و مردان) عرضه می کنند. گویا این نیاز به تمجیدِ پوشیده ِاز ریای مردان، برایشان تمامی ندارد!
مادامی که این ضعف شناسایی و سپس توسط یک هنر(به غیر از خودنمایی و خود آرایی) ترمیم نشود، به مراتب شاهد تصاویر بیشتر و زنانِ افسرده تر خواهیم بود.
موضوع گذاشتن عکس و نگذاشتن اش نیست! موضوع بی فرهنگیِ جامعه ی ماست که از بیخ و بن دچار اشکال است.
من زنان و دختران بسیاری را می شناسم که بدور از هر نوع نگرش مذهبی و بدون آنکه والدین-شان عکس های قاب شده ی آنان را روی میزشان بگذارند از گذاشتنِ تصاویر رگباری روی صفحات-شان خودداری می کنند.در نتیجه این موضوع بیشتر فرهنگی و تربیتی است تا نمایشی!

✍️ مجید عباسی گیلانی